Prof. Mieczysław Kucharski urodził się w maju 1931 r. Państwowe Liceum Ogólnokształcące im. Hetmana Jana Zamojskiego w Zamościu ukończył w 1951 r. Następnie wybrał studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1956 roku uzyskując tytuł magistra inżyniera chemii w zakresie technologii tworzyw sztucznych. Jeszcze jako student IV roku podjął pracę w charakterze asystenta, a od grudnia 1956 r. został przyjęty na aspiranturę w Katedrze Technologii Tworzyw Sztucznych Politechniki Wrocławskiej kierowanej przez prof. T.I. Rabka. Pracę doktorską pt. „Reakcje chemiczne na polimerze styrenu” wykonał pod Jego kierunkiem i obronił ją w czerwcu 1961 r. po czym został przyjęty na stanowisko adiunkta w tejże katedrze. We wrześniu 1963 r. otrzymał stypendium rządu włoskiego i do czerwca 1965 r. był stypendystą w Instytucie Chemii Przemysłowej Politechniki w Mediolanie, gdzie pracował pod bezpośrednią opieką dyrektora tego instytutu, którym był laureat Nagrody Nobla prof. Giulio Natta. W listopadzie 1969 r. przeniósł się do Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie, gdzie objął stanowisko kierownika Pracowni Chemii i Technologii Chemicznej Organicznej, przekształconej następnie w Zakład Chemii Organicznej. Kierował nim do września 2002 r., tj. do czasu przejścia na emeryturę. W kwietniu 1970 r. zdał kolokwium habilitacyjne na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej i uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk chemicznych w zakresie polimerów po przedłożeniu rozprawy pt. "Nadtlenowe i wodorotlenowe pochodne poli-a-olefin w procesie kopolimeryzacji szczepionej".
Problematyka prac badawczych Zakładu Chemii Organicznej PRz, której kierownikiem był prof. Mieczysław Kucharski została ukierunkowana na szeroko rozumianą syntezę organiczną i na chemiczną modyfikację polimerów. Prof. Mieczysław Kucharski był promotorem 12 obronionych prac doktorskich (w tym 4 z wyróżnieniem) oraz recenzentem 17 prac doktorskich i 2 habilitacyjnych.
Od 1.06.1974 r. do 31.08.1981 r. był dyrektorem Instytutu Technologii Chemicznej PRz. Od grudnia 1982 r. do sierpnia 1984 r. był Prorektorem d/s Nauki i Współpracy z Gospodarką Narodową. Od 1.09.1987 r. do 31.08.1993 r. oraz w okresie od 1.09.1996 do 31.08.2002 r. był dziekanem Wydziału Chemicznego PRz. Łącznie kierował Wydziałem przez 19 lat. Pełnił również szereg funkcji organizacyjnych i doradczych, jak np. przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego Politechniki Rzeszowskiej, Senackiej Komisji Nauki, Senackiej Komisji d/s Współpracy z Zagranicą, Okręgowej Sekcji Nauki ZNP w Rzeszowie. Od początku pracy na Politechnice był żywo zaangażowany w rozwój Wydziału Chemicznego; w zasadniczym stopniu przyczynił się do wzmocnienia kadrowego Wydziału a także do rozwoju kształcenia. W zakresie kształcenia w terenie zorganizował punkty konsultacyjne w Jaśle, Sanoku, Dębicy i Nowej Sarzynie. Jako dziekan główny nacisk położył na kształcenie rodzimej kadry, pomoc w otwieraniu przewodów i realizacji prac doktorskich oraz rozwój prac habilitacyjnych własnej kadry na Wydziale. Marzeniem Jego było doprowadzenie do takiego wzmocnienia kadry, aby Wydział uzyskał prawa doktoryzowania, co ziściło się w 1999 r., kiedy to decyzją Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułu Naukowego Wydział uzyskał prawo nadawania stopnia naukowego doktora nauk chemicznych w dyscyplinie „technologia chemiczna”.
Prof. Mieczysław Kucharski oprócz funkcji kierownika zakładu i dziekana pełnił również wiele funkcji organizacyjnych na terenie kraju; z ważniejszych można wymienić funkcje członka Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Organicznego, członka Komitetu ds. Badań Regionów Uprzemysławianych PAN, wiceprzewodniczącego Rady Nadzorczej ZChO ORGANIKA-SARZYNA i OBR SIARKOPOL, członka Zespołu Dydaktycznego przy Ministrze Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Profesor współpracował z wieloma naukowymi ośrodkami krajowymi i zagranicznymi, m.in. z Wydziałem Chemii UMCS w Lublinie, Instytutem Technologii Organicznej i Tworzyw Sztucznych Politechniki Wrocławskiej, Wydziałem Inżynierii i Technologii Chemicznej Politechniki Krakowskiej, ICSO "BLACHOWNIA" w Kedzierzynie-Kozlu, OBRKiTW w Oświęcimiu, OBR "SIARKOPOL" w Machowie, Instytutem Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie, Z.Ch. "ORGANIKA-SARZYNA", Z.P.F. "POLFA" Rzeszów, Zakładami "CHEMA"-ELEKTROMET w Rzeszowie, Instytutem Chemii Przemysłowej Politechniki w Mediolanie oraz z Instytutem Tworzyw Sztucznych i Kauczuków w Madrycie.
Prof. Mieczysław Kucharski odbył szereg staży naukowych w placówkach za-granicznych i tak w 1983 r. otrzymał trzymiesięczne stypendium w British Council w Uniwersytecie w Stirling (Szkocja) a w 1989 r. trzymiesięczne stypendium rządu duńskiego w Uniwersytecie w Arhus. Odbywał również staże krótkoterminowe w ramach misji konsultacyjnych, np. w Zakładach Chemicznych w "Luchere" (Francja), w Instytucie Tworzyw Sztucznych i Kauczuków w Madrycie, w Politechnice w Sztok-holmie, w Uniwersytecie w Bagdadzie, w Centrum Badawczym "Shell" w Amsterdamie, w Instytucie Maszynoznawstwa Chemicznego w Moskwie oraz w Centrum Badawczym "MONTEDISON" w Metanopoli i w Uniwersytecie w Palermo.
Do najważniejszych kierunków działalności naukowej prof. Mieczysława Kucharskiego należy zaliczyć: badania nad chemiczną modyfikacją polimerów, syntezą ciekłych kopolimerów butadienowo-styrenowych, nad szczepieniem monomerów i polimerów winylowych na polipropylenie, syntezą wielofunkcyjnych związków heterocyklicznych, alkilowych, hydroksyalkilowych i alkenylowych estrów kwasów akrylowych oraz hydroksymetylowych pochodnych ketonów jako reaktywnych rozpuszczalników związków azacyklicznych, badania nad polimeryzacją, kopolimeryzacją i polikondensacją monomerów wielofunkcyjnych.
Pod kierunkiem prof. Mieczysława Kucharskiego w zakresie badań aplikacyjnych opracowano w skali wielkolaboratoryjnej lub technicznej następujące technologie, które zostały w większości wdrożone w przemyśle: syntezy akrylanów i metakrylanów hydroksyalkilowych - monomerów funkcyjnych, stosowanych m.in. do wytwarzania wodorozcieńczalnych i wodorozpuszczalnych kompozycji powłokowych lub warstw uretanoestrowych na światłowody, syntezy niektórych dimetakrylanów alkilenowych jako efektywnych środków sieciujących, syntezy hydroksyalkilo- i allilopochodnych kwasu cyjanurowego i izocyjanurowego - środków pomocniczych do tworzyw sztucznych. Prof. Kucharski legitymował się bogatym dorobkiem naukowym, który stanowi ponad 120 oryginalnych prac naukowych publikowanych w języku angielskim, włoskim, niemieckim i polskim. Był m.in współtwórcą 20 patentów oraz współautorem kilku skryptów i 80 wystąpień na konferencjach międzynarodowych oraz krajowych.
Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną prof. M. Kucharski uzyskał szereg odznaczeń, nagród i wyróżnień, np. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Honorową Odznakę SITPChem., Złotą Odznakę ZNP, pięć Nagród Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz około dwudziestu Nagród Rektora PRz. Otrzymał też medale „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i „Zasłużonym dla Politechniki Rzeszowskiej” a także medal „Zasłużony dla Z.Ch. ORGANIKA – SARZYNA”. W roku jubileuszu 50-lecia Wydziału Chemicznego Profesor otrzymał tytuł Profesora Honorowego Politechniki Rzeszowskiej w dowód uznania za pracę naukową, dydaktyczną i organizacyjną włożoną w rozwój Wydziału i Uczelni.
Warto nadmienić, że podczas swojej wieloletniej działalności Prof. Kucharski dał się poznać jako człowiek dobry, życzliwy, przyjaźnie nastawiony do pracowników, służący im radą i pomocą nie tylko w sprawach naukowych, a jednocześnie niepozbawiony dużego poczucia humoru.
Panie Profesorze będzie nam Pana bardzo brakowało. Pozostanie Pan na zawsze w naszych wspomnieniach i życzliwej pamięci.
prof. Jacek Lubczak, 14.09.2020
